Liefde vanop afstand
- 1 dag geleden
- 3 minuten om te lezen
Je hoort mensen vaak zeggen: “Ik ben gewoon niet zo’n knuffelaar” of “Gevoelens, daar heb ik weinig mee.” Veel kans dat je hier te maken hebt met een vermijdende hechtingsstijl. In deze blog duiken we in wat vermijdende hechting nu precies is, hoe je het herkent, en hoe het er in relaties uitziet.
Wat is vermijdende hechting?
Vermijdende hechting ontstaat als ouders weinig emotioneel beschikbaar zijn, weinig oogcontact maken en hun kind aanmoedigen vooral zelfstandig te zijn. In plaats van “kom maar bij mij”, wordt eigen emotionele nood genegeerd of geminimaliseerd. Het kind leert: gevoel tonen = zwakte, emoties = lastig. Dit patroon zet zich voort tot in de volwassenheid – met als gevolg vaak een houding van “ik regel het zelf wel”.
Kenmerken van vermijdende hechting in relaties
Moeite met het uiten van gevoelens; emoties blijven vaak “op slot”.Gehechtheid-en-therapie.pptx
Investeert weinig in emotionele intimiteit (“Lievelingsplek: de man-cave”).
Neiging tot rationaliseren en bagatelliseren van problemen (“Rustig blijven, het is niet zo erg”).
Trekt zich terug bij conflicten, wordt snel afwezig of niet-beschikbaar.
Kan ambivalente partners aantrekken, want: contrast werkt soms als magneet.
Praktijkvoorbeeld: Joris en Myrthe zijn samen. Myrthe zegt: “Ik voel me niet meer verbonden met jou.” Joris reageert: “Dat zal wel meevallen, ik ben er toch fysiek?” Terwijl zijn innerlijke handleiding “emoties delen” nog in de kast ligt.
Hoe ontstaat vermijdende hechting?
Vermijdende hechting komt voort uit inconsistente of kille reacties van de ouder(s). Je leert al vroeg dat je “lastig” bent als je huilt, boos of verdrietig bent. Kinderen zetten hun gevoelens uit, worden onafhankelijker dan nodig en later als volwassene minimaliseren ze hun behoeften in relaties. Emoties worden een soort interne spaarrekening, alleen te gebruiken bij nood.
Hechting en het brein
In het brein van vermijdend gehechte personen is het stresssysteem minder “online” bij emotionele pijn: ze schakelen zichzelf uit. De frontale cortex neemt het stuur over, waardoor affecten rationeel weggezet worden. In therapie is het dus cruciaal om niet direct alle gevoelens “naar boven te halen”, maar stap voor stap te leren gevoelens en nabijheid toe te laten.
Korte vergelijking van hechtingsstijlen
Mythes over vermijdende hechting
“Vermijdend gehechten voelen niets.” Fabel: Er worden wel degelijk gevoelens ervaren, maar ze worden weggeveegd of niet geuit.
“Onverbonden mensen willen ook echt geen verbinding.” Onzin: Er leeft wel degelijk een verlangen naar nabijheid, maar met een flinke portie angst voor kwetsbaarheid.
“Therapie helpt niet bij vermijding.” Integendeel: een afgestemde therapeut kan de tolerantie voor emoties vergroten.
Interessante cijfers
Naar schatting 20-25% van de mensen heeft een vermijdende hechtingsstijl.
Vermijdende gehechten hebben meer kans op eenzaamheid, relatiebreuken of emotionele isolatie – tot wel 30% meer dan veilig gehechten.
Het herkennen van vermijdende patronen kan de kans op duurzame relaties met 25% verhogen
Tips voor mensen met vermijdende hechting
Sta kleine stapjes van emotionele nabijheid toe, zonder meteen het gevoel te hebben dat je wordt “opgeslokt”.
Wees je bewust van vermijding als copingstrategie (“Heb ik geld op mijn emotionele rekening gezet, of alleen spaargeld?”).
Probeer lichaamssignalen op te merken (“Waarom houd ik afstand, wat voel ik nu?”).
Oefen met eenvoudige emotionele expressie (“Ik vond het lastig, maar ik ben er nog”).
Zoek relaties waarin ruimte is voor autonomie, maar ook acceptatie van kwetsbaarheid en emotie.
Opmerkingen